İncil’in tarih ve dil açısından eleştirisi, Yeni ve Eski Ahit'i oluşturan çeşitli yazıların çağını, kökenini ve tarihsel değerini inceleyen bilimi, olabildiğince gizli tutmaya çalışan birkaç liberal tanrıbilimci dışında, bu ülkede hemen hemen hiç kimse bilmez.
Bu bilim hemen hemen yalnızca Alman’dır. Ayrıca Almanya'nın sınırlarını aşan küçük bir bölümü de pek yetkin değildir; önyargısız, tamamlayıcı ve aynı zamanda Hristiyan olmakla övünen bu eleştiridir. Kitaplar, diyor bu eleştiri, tam olarak Kutsal Ruhun vahiyleri değil, insanın kutsal ruhunun aracılığıyla gelen tanrısalın vahiyleridir vb. Bunun içindir ki Tübingen okulunun temsilcileri (Bauer, Gfrörer, vb.) İngiltere'de olduğu kadar Hollanda ve İsviçre'de de beğenilmektedirler ve daha ileri gidilmek istenirse, Strauss da izlenebilir. Alman eleştirmenlerin zavallı bir aşırmacısından başka bir şey olmayan ünlü Ernest Renan'da egemen olan şey, aynı hoşgörücü, ama tam tarihe karşı düşünüştür. Bütün yapıtlarının açığa vurduğu, düşüncelerin estetik duygusallığı ve tümünü kaplayan dil cilası dışında hiçbir şey kendisinin değildir.
Bununla birlikte Ernest Renan iyi bir formül buldu: "İlk
Hristiyan toplulukların ne olduğu konusunda doğru bir fikir edinmek
istiyorsanız, onları günümüzdeki din topluluklarıyla karşılaştırmayınız; bunlar
daha çok Uluslararası Emekçiler Birliğinin yerel şubelerine benzerler." Ve
bu doğrudur. Hıristiyanlık, yığınları, bugünkü sosyalizmin yaptığı gibi, çoğu
mezhep biçimi altında ve daha çok da -kimileri daha açık, kimileri daha belirsiz
ve belirsiz olanların büyük çoğunluğu oluşturduğu- çelişkili bireysel görüşler
kanalıyla ele geçirdi; ama bunların tümü de egemen sisteme, "var olan güçlere”
düşmandı.
Örneğin Vahiy Kitabımızı alalım; onun daha karanlık ve daha gizemli olmadığını, Yeni Ahit'in tümünün en yalın ve en açık kitabı olduğunu göreceğiz. Şimdilik okurdan, yavaş yavaş kanıtlayacağımız şeye, yani onun İS 68 yılında ya da Ocak 69'da yazıldığına ve bu yüzden onun yalnızca Yeni Ahit'in, tarihi gerçekten bilinen tek kitabı değil, aynı zamanda bu Ahit'in en eski kitabı olduğuna inanmasını istemek zorundayız: bu kitapta, 68'deki hıristiyanlığın yüzünü bir aynada görüyor gibiyiz.
İlkin mezhepler ve gene mezhepler. Yedi Asya Kilisesine Mektuplarda en azından üç mezhebin sözü ediliyor ve bunlar hakkında başka hiçbir şey biliniliyor: Nikolayitler, Balaamitler ve burada Jezabel adıyla simgelenmiş bir kadının müritleri. Bu üç mezhebin, kendi üyelerine, putlara kurban ettikleri şeyleri yemeyi vaat ettikleri ve kendilerini ahlaksızlığa verdikleri iddia edilir. Her büyük devrimci devinimde "serbest aşk" sorununun ilk planda ortaya çıkması dikkate değer bir olaydır; insanlığın bir bölümü için artık hiçbir gerekliliği kalmayan eski geleneksel zincirlerin atılması devrimci bir ilerlemedir; başka bir bölümü için de, er- 190 kek ve kadın arasındaki her türlü ahlak gevşekliğini örtmek için hoş karşılanan ve çok elverişli bir öğretidir. Bu sonuncular, yani darkafalılar, burada kısa bir süre sonra üstün olmuş gibi görünüyorlar; çünkü, her zaman, Yahudilere ve Hristiyanlara sert bir biçimde yasaklanan "zina", geri çevirmenin tehlikeli ya da en azından tatsız olabileceği "putlara kurban edilen ürünü” yemek olayı ile bağlantılı olarak konulmuştur. Bu da apaçık gösterir ki, burada sözü edilen serbest aşkın çömezleri, genel olarak herkesin dostu olmaya çabalıyorlardı ve onların hiç de şehit olma yetenekleri yoktu.
Bütün öteki büyük devrimci devinimler gibi, Hristiyanlık da yığınların eseridir. Filistin'de yeni mezheplerin, yeni dinlerin, yeni peygamberlerin yüzlercesinin ortaya çıktığı bir çağda, bizim hiç bilemediğimiz bir biçimde doğdu. Gerçekte söz konusu olan yalnızca bu mezheplerin en ilericilerinin karşılıklı sürtünmesinden kendiliğinden doğan, daha sonra İskenderiyeli Yahudi Filon'un teoremlerinin eklenmesiyle ve daha sonra da geniş çapta stoacı sızmalarla bir öğretiye dönüşen ortalama bir olaydır. Öğreti ele alındığında, gerçekten de, Filan hıristiyanlığın babası diye adlandınlıyorsa, Seneca onun amcası oldu. Yeni Ahit'in bütün olarak birçok bölümü, onun yapıtlarından hemen hemen sözcüğü sözcüğüne kopya edilmiş gibi görünüyor. Öğretiyi ilgilendiren bütün bu öğelerden bizim Vahiy Kitabında iz bile yok. Orada Hristiyanlığı, bize saklanmış en ilk biçimi altında buluyoruz. Orada vurgulanmış olarak dogmanın tek bir noktasından başka bir şey bulunmuyor: o da, inananların İsa'nın kurban edilmesiyle kurtuldukları. Ama nasıl ve niçin, bu, tümüyle açıklanamayan bir şey. Buradaki tanrının ya da tanrıların kurbanlarla kazanılabileceği düşüncesi, Yahudilerin ve puta tapanların eski düşüncesinden başka bir şey değildir; bu düşünce, burada, İsa’nın ölümünün büyük, kesin olarak yeterli kurban olduğu (Hristiyanlığı gerçekten bir evrensel din yapan) özgül Hristiyan düşüncesine dönüşmüştür.
İlk günahtan hiçbir iz yok. Teslis üzerine bir şey yok. İsa "kuzu"dur, ama tanrının buyruğu altındadır. Gerçekten de bir paragrafta ( 15, 3) İsa, Musa ile aynı planda konulmuştur. Biricik bir kutsal ruh yerine, "tanrının yedi ruhu" (3, 1 ve 4, 5) vardır. Katledilen azizler (şehitler) tanrıdan, onların intikamım almasını isterler: "Ey kutsal ve gerçek efendi, yeryüzünde olanları yargılamayı ve onlardan kanımızın intikamım almayı ne kadar erteleyeceksin?" (6, 10) böyle bir duygu, daha sonra, hıristiyanlığın teorik ahlak yasasından özenle çıkarıldı, ama uygulamada Hristiyanlar puta tapanlara üstün gelir gelmez bir o kadar şiddetle de uygulandı.
Doğası gereği Hristiyanlık, Yahudi dininin bir mezhebinden başka bir şeyi temsil etmez. Böylece Yedi Kiliseye mektuplarda şöyle deniyor: "kendilerine Yahudi diyen" (Hristiyan diyen değil) "ama Yahudi olmayıp şeytanın bir sinagogu olanların saygısızlığım biliyorum" (2, 9); gene (3, 9) "sana şeytanın sinagogundan olup da kendilerinin Yahudi olduklarını iddia eden ve Yahudi olmayanlardan kimilerini teslim ediyorum". Yazarımız, İS 69'da, devrimin başlıca öğelerinden biri olmaya ayrılmış dinsel evrimin yeni bir aşamasını teslim ettiğini hiç bilmiyordu. Bundan dolayı, azizler, tanrının tahtı önüne çıktıkları zaman, önce on iki aşiretin her birinden 12.000 olmak üzere 144.000 Yahudi geçiyor ve ancak onlardan sonra, Yahudi dininin bu yeni aşamasına katılan puta tapanlar huzura alınıyor.
İşte, Yeni Ahit'in en eski ve gerçekliği kuşkuya yer
vermeyen tek kitabının anlattığı biçimiyle 68 yılında hıristiyanlığın görünüşü
böyleydi. Bu kitabın yazarının kim olduğunu bilmiyoruz. Jean bile "havarilik
taslamıyor, çünkü ''Yeni Kudüs"ün temellerinde "İsa’nın on iki
havarisinin adlan" bulunuyor (21, 14). Öyleyse kitabı yazdığı zaman onların
daha önceden ölmüş olmaları gerekiyordu. O, Yahudi’ydi, bu Yeni Ahit'in öteki kitaplarında
olduğundan daha çok gramer yanlışıyla kaynayan Yunancasının her yerinde görülen
İbrani şivesi açıkça ortaya çıkıyor. İçerdikleri bütünüyle çelişkili öğretiler
tarafından daha önce kanıtlanmadığı durumda, dil "Jean'ın İncilinin”,
Jean'ın mektuplarının ve bu kitabın en azından üç ayrı yazan olduğunu besbelli
bir biçimde gösteriyor.
Hemen hemen bütün vahyin konusu olan anlaşılmaz kerametleri (vision), genellikle sözcüğü sözcüğüne Eski Ahit'in klasik peygamberlerinden ve kendilerinden sonra gelen taklitçilerinden alınmıştır - bu taklitçiler de (İÖ yaklaşık 190'da yazılmış ve birkaç yüzyıl önce olmuş olayların kehanetini yapan) Daniel'in kitabından başlayarak İsa'dan hemen önce yazılmış gerçekliği kuşkulu Grekçe bir yapıt olan "Enoch'un Kitabı"na kadar gider. Kitabın orijinal düzeni, hatta aşırılan kerametlerin zincirlenişi son derece zayıftır. Profesör Ferdinand Benary 1841'de Berlin Üniversitesinde bir dizi ders verdi; bundan sonrasını o derslerden alıyorum: Benary, bu derslerde, yazarımızın sözde kerametlerini nerden aldığını bölüm bölüm ve satır satır gösteriyordu. Öyleyse bizim "Jean"ın tüm budalaca buluşlarını izlemenin bir yaran yok. Dikkate değer bir kitabın gizemini açıklayan noktaya hemen gelmek daha iyi.
Bin sekiz yüz yıldan daha sonra hala kehanetlerinin gerçekleşmesini bekleyen bütün Ortodoks yorumcularıyla tam bir çelişki içinde, "Jean" şunları söylemeyi bırakmıyor: "Zaman yakındır, bütün bunlar kısa bir süre sonra olacak". Ve bu da özellikle önceden haber verdiği ve kuşkusuz seyretmeyi umduğu bunalımla ilgili.
Bu bunalım, başkalarının adlandırdığı biçimiyle, tanrıyla "Deccal" arasındaki kesin büyük çarpışmadır. Belirleyici bölümler 13. ve 17. bölümlerdir. Yararsız süsleri bir yana bırakalım: "Jean" yedi başlı ve on boynuzlu (boynuzlar bizi ilgilendirmiyor) bir hayvanın denizden çıktığını görüyor. "Başlarından birisi ölesiye yaralanmış görünüyordu; bu ölümcül yara iyileşti". Bu hayvan Tanrı ve İsa yanında kırk iki ay süreyle (yedi kutsal yılın yansı), yeryüzünde efendi olarak hüküm sürecek ve bu zaman içinde bütün insanlar bu hayvanın imini ya da adının sayısını sağ ellerinde ya da alınlarında taşımak zorunda olacaklardı. "İşte bilgelik. Zeki olan hayvan sayısını hesaplasın; çünkü sayı, bir insan sayısıdır ve sayısı altı yüz altmışaltıdır."
İkinci yüzyılda, lrene, yaralanmış ve iyileşmiş hayvanın İmparator Neron'u imlediğini de biliyordu. Neron Hristiyanların ilk büyük zalimi oldu. Ölümünde, özellikle Akya'da ve Asya'da, onun ölmediği, yalnızca yaralandığı ve bir gün yeniden ortaya çıkacağı ve terörü bütün dünyaya yayacağı söylentisi yayıldı (Tacitus, Hist. 11-8). Aynı zamanda, lrene, başka bir yorum biliyordu; buna göre ad, 666 yerine 616 sayısını veriyordu.
17. bölümde yedi başlı hayvan, bu kez, üzerinde, iyi bilinen un renkli kadın olarak yeniden ortaya çıkıyor; okurun kendisi kitapta bu kadının gönül alıcı betimlemesini bulabilir. Bir melek Jean'a şöyle der: "Görmüş olduğun hayvan var oldu ve o, artık yok… Yedi baş, üzerinde kadının oturduğu yedi dağdır. Aynı zamanda yedi kraldır. Beşi düştü, geriye bir tane kaldı ve diğeri de henüz gelmedi. Geldiği zaman, az zaman kalmış olacak. Ve eskiden olan ve artık olmayan hayvanın kendisi sekizincidir ve o yedi tanedir... Ve görmüş olduğun kadın yeryüzü kralları üzerinde hüküm süren büyük kenttir." . Bu pasaj bize iki açık bilgi sağlıyor: 1. lal rengi bayan, dünyanın kralları üzerinde hüküm süren büyük kent, Roma'dır, 2. kitabın yazılığı dönemde, altıncı Roma imparatoru hüküm sürmektedir, ondan sonra kısa bir süre hüküm sürecek bir başkası gelecektir, sonra da gizemli sayının adını içerdiği ve lrene'nin de onun Neron olduğunu bildiği "yedilerden biri", yaralanmış ama iyileşmiş biri geri dönmüş olacaktır.
Augustus'la başlarsak, Augustus, Tibere, Kaligula, Ciaude ve beşinci olan Neron var. Altıncısı, var olan Galba'dır ve Galba'nın tahta çıkışı, özellikle Galya'da, Galba'nın ardılı Othon tarafından yönetilen bir lejyonlar ayaklanmasının imi oldu. Öyleyse kitabımızın 9 Haziran 68'den 15 Ocak 69'a kadar hüküm süren Galba'nın hükümdarlığı altında yazılmış olması gerekiyor. Kitap, Neron'un geri dönüşünü çok yakın olarak önceden haber veriyor.
Ama şimdi sıra kesin kanıtta - sayıda. Bu da Ferdinand Benary tarafından bulunmuş ve o zamandan beri, bilim dünyasında hiç kimse bu buluşu yadsımamıştır. İsa'dan yaklaşık üç yüzyıl önce, Yahudiler harflerini sayıların simgeleri olarak kullanmaya başladılar. Kendilerini kurguya vermiş hahamlar bunda mistik bir yorum yöntemi, Tevrat'ın yorumlanmasını görüyorlardı. Kapsadıkları harflerin sayısal değerlerinin toplamı olan sayıyla gizemli sözcükler anlatılıyordu. Bu yeni bilimi, Ghematriah, geometri diye adlandırdılar. Bizim "Jean"ın burada kullandığı bilim de işte budur. İki şeyi kanıtlamamız gerekiyor: 1. sayının bir insanın adını içerdiğini ve bu adın Neron olduğunu ve 2. çözümün 666 ifade biçimi kadar 6 16 veren eski ifade biçimi için de geçerli olduğunu, İbrani harflerini ve değerlerini alalım:
(nun) n = 50
(resch) r = 200
(vau) için o =6
(nun) n = 50
(keph) k (q) = 100
(saınech) s = 60
(resh) r = 200
Neron Kesar, imparator Neron, Yunanca Neron Kaiser. Demek ki, eğer Yunan yazımını kullanmak yerine, Latince Nero Caesar'ı İbrani harflerle yazarsak, Neron'un sonundaki nun ortadan kalkar ve onunla birlikte 50 değer de azalır. Böylece öteki eski değere, 616'ya varıyoruz ve kanıtlama her açıdan eksiksizdir.
Böylece bu gizemli kitabın içeriği bizim için bütünüyle açık. "Jean" önceden Neron'un yaklaşık 70 yılında geri döneceğini ve kırk iki ay boyunca, yani bin iki yüz altmış gün terör hükmü sürdüreceğini haber veriyor. Bundan sonra tanrı ortaya çıkacak, Deccalı yenecek, büyük kenti ateşle yıkacak ve şeytan bin yıl için zincire vuracak. Bin yıllık imparatorluk başlayacak vb. Bütün bunlar, kıyamet gününü hesaplamaya çalışan bilisizler dışında bugün bütün anlamını yitirmiştir. Bununla birlikte, üyelerinden biri tarafından çizilmiş hemen hemen bir ilkel Hristiyanlığın gerçek tablosu olarak, Yeni Ahit'in bütün öteki kitaplarının hepsinden daha değerlidir.
Friedrich Engels
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder